Historia Miasta
Na terytorium dwóch starożytnych wsi Zabolotia i Kniaginyn między rzekami Bystrycia Solotwinska a Bystrytcia Nadwirnianska w połowie XVII wieku zbudowano konstrukcję fortyfikacyjną. W 1662 r. na tym terenie znany polski magnat Andrzej (Andrij) Potocki założył miasto Stanisławów, które mianował po swoim najstarszym synu Stanisławie. Niektórzy badacze uważają to za zbyt wielki zaszczyt dla młodego człowieka.
Istnieje inna, przeciwna wersja pochodzenia - niezupełnie „ziemska”. I chodzi o świętego Stanisława Kostkę, bardzo pobożnego chłopca, który zmarł na chorobę w wieku siedemnastu lat. Kult świętego rozpowszechnił się w Polsce w XVII wieku. W tym okresie prawie każdy nowy kościół został nazwany w jego imieniu. W tym samym roku miasto uzyskało prawo magdeburskie, tzn. społeczność lokalna mogła założyć własny samorząd, artile i spółki rzemieślnicze oraz wyznawać swoją religię.
W sierpniu 1663 r. Polski król Jan II Kazimierz legalnie potwierdził nadanie miastu Stanisławów prawa Magdeburgskiego i zatwierdził herb miasta w postaci otwartej bramy z trzema wieżami i krzyżem w bramie.
W 1665 r. wybudowano drewniany budynek kościoła ormiańskiego. Rok później w mieście wybudowano drewniany ratusz. Ludność miasta wzrosła po przybyciu Ormian, którzy przyjęli obrządek grekokatolicki. W końcu utworzono przesiedlenia różnych społeczności w twierdzy: Ukraińcy i Polacy mieszkali w północno-wschodniej części miasta, Ormianie na południu, Żydzi na zachodzie.
W 1672 r. zbudowano Pałac Potockich i Kościół Parafialny, który po pewnym czasie został zbudowany przez F. Corassiniego i francuskiego architekta Carla Benoita w stylu ukraińskim, oba zabytki są zachowane do dziś.
XVIII wiek upłynął pod znakiem ciężkich przeżyć dla miasta. Miasto przechodziło z rąk do rąk wojsk polskich, rosyjskich i austriackich. W 1772 r. miasto zostało ostatecznie podbite przez wojska austriackie, do 1918 r. miasto było pod ich rządami. W połowie XVIII wieku rozpoczął się anty-feudalny narodowy ruch wyzwoleńczy opryszków. W 1740 r. w ratuszu odbył się proces opryszka Fiodora Palejczuka i innych braci Ołeksy Dowbusza, słynnego przywódcy opryszki.
W 1802 r. rząd austriacki odkupił Stanisławów i postanowił zniszczyć fortyfikacje i wały; przekazał ratusz wojsku, który zamienił go w magazyn i więzienie miejskie. Trwały intensywne prace nad rozbiórką twierdzy Stanisławskiego: rozbierano fortyfikacje, zapełniano fosy, spłaszczano szyby. Materiał fortyfikacyjny wykorzystano do brukowania starych i nowych ulic.
We wrześniu 1883 roku do miasta na zaproszenie Władysława Dzwonkowskiego przybył Iwan Franko. Zamierzał kupić kawałek ziemi i osiedlić się tutaj z Michałem Pawłykiem i jego siostrą Anną (z tego planu nic nie wyszło). Poeta spotkał się z siostrą Władysława Juzefą Dzwokowską, która została jego "dumną księżną”.
W 1870 roku został założony fundament nowego ratusza, po roku zbudowano nowy ratusz zamiast spalonego drewnianego budynku.
1 stycznia 1919 roku Stanisławów stał się stolicą Zachodnio-Ukraińskiej Republiki Ludowej w związku z przeniesieniem się rządu najpierw ze Lwowa do Tarnopola, a stamtąd do Stanisławowa. Na drugi dzień odbyło się pierwsze posiedzenie Ukraińskiej Narodowej rady ZURL, które odbyło się pod przewodem prezydenta Eugeniusza Petruszewicza.
Na początku kwietnia 1919 roku w mieście znajdował się pierwszy prezydent UNR, wybitny ukraiński historyk Mychajło Gruszewski. W połowie maja pod naporem przemagającej siłami polskiej armii generała Hallera, Ukraińska Halicka Armia cofnęła się za Zbrucz i rząd ZURL opuścił Stanisławów.
W końcu maja 1919 roku Stanisławów zajęły wojska polskie. 11 czerwca 1920 r. do miasta przyjechała duża delegacja państw Ententy, aby podpisać porozumienie o przyłączeniu Galicji Wschodniej do Państwa Polskiego. Kraj stał się oficjalnie nazywać Małopolską.
W 1962 roku nazwa miasta Stanisławowa zmieniona na Iwano-Frankiwsk na cześć genialnego Iwana Franki, życie i twórczość którego jest związane z miastem.