Iwan Franko

Franko Iwan Jakowycz (1856 - 1916) - ukraiński poeta, pisarz, tłumacz, wydawca, postać społeczna i polityczna.

 Jest autorem około 4000 dzieł literackich, dziennikarskich i naukowych.  Najbardziej znane z nich to: "Kamieniarz" (1878), „Nie pora, nie pora…” (1880), wiersz „Mojżesz” (1905), opowiadania „Borysław śmieje się” (1881), „Zachar Berkut” (1883), dramat  "Skradzione szczęście" (1893), bajka dla dzieci „Lis Mykyta” (1890).

 Za życia Franka opublikowano kilka zbiorów poezji: "Ze wzgórz i dołów" (1887), "Opadłe liście" (1896), "Mój Izmaragd" (1897), "Z dni smutku" (1900) oraz opowiadania  : „Galickie obrazki” (1885), „W pocie czoła” (1890).

 Wiele twórczego dziedzictwa składa się z prac naukowych.  I. Franko był członkiem wielu redakcji czasopism, w tym „Przyjaciel”, „Dzwon” (1878), „Naród” (1890–1895) i innych.

Aktywnie uczestniczył w życiu społecznym i politycznym.  Był jednym z założycieli pierwszej ukraińskiej partii politycznej (Rosyjsko-Ukraińska Partia Radykalna - październik 1890 r.) I do 1898 r. był jej przewodniczącym.  Był  członkiem Towarzystwa Naukowego im. T.H. Szewczenki, kierujący działem filologicznym (1898–1901 i 1903–1 912), komisją etnograficzną (1898–1900, 1908–1913).

 Został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.